Δεν είναι όλες οι «κακές συνήθειες»… για πέταμα!
γράφει ο Λάκης Βαρθαλίτης
1. Πάντα φτάνει 10 λεπτά νωρίτερα. Τι αγένεια!
Αυτός ο τύπος έχει χαλάσει την παράδοση του «θα καθυστερήσω λίγο». Είναι εκεί πριν τον οδηγό, πριν τους συνοδούς, πριν την καλημέρα. Και το χειρότερο; Χαμογελάει κιόλας. Κι ενώ όλοι ψάχνουν ακόμα που άφησαν το παγούρι ή τα γυαλιά ηλίου, αυτός έχει ήδη βοηθήσει να φορτωθεί ο εξοπλισμός στο πούλμαν και κρατά και δεύτερο καφέ για τον οδηγό ή τον υπεύθυνο της εκδρομής. Ξεκινάμε στραβά έτσι…
2. Μοιράζεται το φαγητό του. Ποιος το κάνει αυτό πια;
Κάθε φορά βγάζει κάποιο σνακ από το σακίδιό του, το μοιράζει χωρίς να ρωτήσεις, και χαλάει όλη τη νοοτροπία του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» στο μονοπάτι. Τι θα γίνουμε τώρα; Παρέα;
3. Λέει «καλημέρα» σε όλους στο μονοπάτι. Ασταμάτητα.
Ανεβαίνει, κατεβαίνει, προσπερνάει… και πάντα χαιρετάει. Ακόμα κι αυτούς που γυρίζουν το κεφάλι. Ξέρει ότι ένα “καλημέρα” δεν κοστίζει. Αλλά κάνει διαφορά.
4. Μαζεύει και τα ξένα σκουπίδια. Λες και είναι δασοφύλακας.
Μπουκαλάκια, χαρτάκια, χαρτομάντιλα… τίποτα δεν του ξεφεύγει. Στο τέλος της πεζοπορίας, η τσάντα του είναι πιο βαριά απ’ ό,τι στην αρχή. Και κανείς δεν του το ζήτησε. Το κάνει γιατί έτσι πρέπει. Έχει πάντα μια σακούλα απορριμμάτων δεμένη στο πλάι του σακιδίου σαν να είναι εξοπλισμός πρώτης ανάγκης. Μερικοί τον λένε “ο πράσινος εκδικητής”. Αν η φύση μπορούσε να διαλέξει υπερήρωα, θα ήταν αυτός.
5. Περπατά σιωπηλά… για να ακούσει το βουνό.
Δεν έχει ανάγκη να μιλάει ασταμάτητα. Ξέρει πότε να μοιραστεί και πότε να σωπάσει. Γιατί το βουνό μιλάει – αρκεί να του δώσεις χώρο.
6. Ενθαρρύνει χωρίς φωνές. Με το βλέμμα. Με το «πάμε μαζί».
Δεν κάνει τον ήρωα. Δεν φωνάζει «άντε, τι κάνεις;». Απλώς μένει δίπλα σου, σου δίνει ρυθμό, σου δίνει κουράγιο. Με ένα «πάμε», γίνεται συνοδοιπόρος.
7. Κρατάει τον ρυθμό για όλη την ομάδα. Όχι μόνο για τον εαυτό του.
Δεν τρέχει μπροστά για να φτάσει πρώτος. Ξέρει ότι η πεζοπορία δεν είναι αγώνας. Είναι μοίρασμα βημάτων. Κάποιες φορές μοιάζει με ανθρώπινο μετρονόμο – με τόσο σταθερό ρυθμό που μπορείς να συγχρονίσεις ρολόι. Κι όταν τον χάσεις από μπροστά σου, ξέρεις ότι ή εσύ άργησες ή αυτός σταμάτησε να σου δώσει ρυθμό ξανά.
8. Έχει πάντα κάτι έξτρα στο σακίδιο… για όποιον ξέχασε.
Νερό, σοκολάτα, αδιάβροχο, hansaplast από τo ατομικό του φαρμακείο. Όχι γιατί του περισσεύει. Αλλά γιατί ξέρει πως πάντα κάποιος θα ξεχάσει. Και θέλει να βοηθήσει. Είναι αυτός που πάντα έχει έναν επιπλέον φακό, ένα ισοθερμικό ή ένα σνακ – όχι μόνο για εκείνον, αλλά για την ομάδα. Έχει διαμορφώσει τον εξοπλισμό πεζοπορίας του με τρόπο που να προβλέπει τις ανάγκες των άλλων – μια πρακτική που ξεχωρίζει στις συμβουλές για πεζοπόρους και ενισχύει την αίσθηση της ομάδας..
9. Αφήνει τη φύση όπως τη βρήκε – ή και καλύτερα.
Δεν κόβει λουλούδια, δεν γράφει ονόματα σε πέτρες, δεν αφήνει ίχνη. Αφήνει μόνο καλοσύνη και σεβασμό. (Leave no trace)
10. Κοιτάει γύρω του. Όχι μόνο μπροστά του.
Σταματάει για να δει ένα αγριολούλουδο, έναν κορμό, μια θέα. Θυμίζει σε όλους μας ότι η πεζοπορία δεν είναι μόνο η διαδρομή – είναι και η παρατήρηση. Μερικές φορές, σταματάει κάθε τρία λεπτά για να θαυμάσει τα βρύα σε έναν κορμό ή να χαμογελάσει σε μια πεταλούδα. Ξέρει πως το να κοιτάς γύρω σου είναι κι αυτό κομμάτι της πορείας.
Τελικά;
Μήπως αυτές οι «κακές» συνήθειες είναι ό,τι καλύτερο έχει μια ομάδα;
Μήπως είναι ο λόγος που η πεζοπορία δεν είναι μόνο περπάτημα, αλλά και σύνδεση, μοίρασμα, ήθος;
Αν τις έχεις κι εσύ, κράτα τες σφιχτά. Κι αν δεν τις έχεις ακόμα… δεν πειράζει. Όλα ξεκινούν από τη στάση μας. Στόχος δεν είναι να κρίνουμε, αλλά να εμπνεύσουμε: να αναδείξουμε εκείνα τα μικρά πράγματα που κάνουν τη διαφορά στο βουνό. Και να συμβάλουμε όλοι, με τον δικό μας τρόπο, σε μια πεζοπορική κουλτούρα που βασίζεται στον σεβασμό, τη χαρά και τη συνύπαρξη.
Κι αν ψάχνεις τις δικές σου πρώτες πεζοπορικές εμπειρίες στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ή θες να γίνεις μέλος σε μια ομάδα που περπατά με σεβασμό και καρδιά, ρίξε μια ματιά στις επόμενες οργανωμένες εκδρομές μας.
